Een ingespannen of een ontspannen wandeling?

Gefrustreerd

In een oogopslag ziet Chantal het. Haar geliefde strandje ligt weer vol met afval. Met grote stappen loopt ze er naartoe en kijkt vertwijfeld om zich heen. Waar moet ze beginnen met opruimen? Lichtelijk gefrustreerd begint ze met het oprapen van snoeppapiertjes en andere troep. De ganzen verlaten geschrokken hun strandje, met Goofy luid blaffend achter zich aan. “Goofy….Goooofy!”, roept Chantal. Goofy reageert niet en als alle ganzen door hem zijn weggejaagd gaat hij uitgebreid in de ganzenpoep liggen rollen. “Hè verdorie. Die luistert ook al niet en nu stinkt hij straks zo dat ik hem kan gaan wassen”, denkt Chantal. 

In gedachten is ze ergens anders

De moed zakt haar in de schoenen. En Chantal had nog wel zo’n zin om lekker naar het strandje te gaan om uit te waaien van de drukte van thuis. De ochtendspits in het gezin is net achter de rug. Alle kinderen zijn naar school of naar de opvang. Dit is haar moment voor zichzelf voordat ze zelf aan het werk gaat. Nu moet ze eerst de rotzooi opruimen.

Terug naar wat er nu is

Met een zucht van verlichting gooit ze het laatste papiertje in de prullenbak. Ze kan eindelijk aan haar wandeling beginnen. Ze loopt met flinke passen het graspad op dat langs de plas loopt. Goofy rent voor haar uit en begint fanatiek een molshoop uit te graven. Even verderop is het pad behoorlijk ongelijk en moet Chantal goed kijken waar ze haar voeten neerzet. Ze vertraagt haar pas. Hier moet ze haar gedachten wel houden bij wat ze nu aan het doen is. Na dit stuk slingert het pad verder tussen een veld met hoge grassen en bloemen. Je ruikt de zomer. Goofy is intussen bij haar komen lopen en kijkt haar vrolijk aan. Alsof hij wil zeggen: “Gezellig hè vrouwtje?”

Goofy reageerde op de onrust van zijn mens

Ineens realiseert Chantal zich dat toen ze daarnet zo druk was met van alles en nog wat in haar hoofd dat Goofy ook druk was met allemaal andere dingen. Nu haar volle hoofd wat rustiger is en ze geniet van wat er nu is, is Goofy haar uit zichzelf komen opzoeken. Ze hoefde hem niet eens te roepen. Chantal haalt eens diep adem. Ze hoort de bladeren van de populieren ruisen en voelt hoe de wind haar haren door elkaar waait. Terwijl ze verder loopt voelt ze de grond onder haar voeten licht veren. Als ze samen met Goofy weer aankomt bij het strandje merkt ze dat haar hoofd een stuk leger is en dat ze toch nog de ontspanning heeft gevonden waar ze naar verlangde. Goofy kijkt naar de ganzen en Chantal zegt, “Hoeft niet Goofy. Kom, we gaan verder.” Goofy kijkt nog een keer naar de ganzen en besluit toch met Chantal mee te lopen richting huis.